Γράμμα από την Κύπρο

“Δεν μπορώ να κλείσω μάτι”. Αυτή την φράση λέμε πια για καλημέρα. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Στο τρέιλερ. Ένα τρέιλερ που παίζεται ξανά και ξανά στις τηλεοράσεις και στα πρωτοσέλιδα. 

 

images
Back to top

Μιλάμε με αριθμούς και εξισώσεις. Και όσο τα νούμερα μεγαλώνουν ,τόσο μικραίνουν οι πολιτικοί μας. Δεν πιστεύει πια κανένας σε κανέναν τους. Πιστεύουμε μόνο ο ένας στον άλλο. “Θα τα καταφέρουμε” λέμε μεταξύ μας αλλά ο φόβος, ο θυμός και η ανασφάλεια δύσκολα βρίσκουνε κρυψώνες. Κοιτάμε τις φωτογραφίες από την μεγάλη συναυλία Cyprus Aid, “συγκλονιστική απόδειξη ανθρωπιάς” γράφουνε οι λεζάντες, “δεν αντέχεται τόση αγάπη” η συγκινητική ατάκα της Λίνας (Νικολακοπούλου)… Τις κοιτάμε ξανά γιατί είναι η μόνη πολιτική δήλωση που ανακουφίζει. Βουνό τα κασόνια με τα τρόφιμα. Για μέρες οι εθελοντές ξεχώριζαν τα μακαρόνια από τις παιδικές πάνες χωρίς ακόμα να διαφανεί ποιοί και πόσοι (κυρίως πόσοι) θάναι οι παραλήπτες τους. Προηγήθηκε η συνειδητοποίηση της ανθρωπιάς από την συνειδητοποίηση της χρεωκοπίας. Αυτό έχει συμβεί. “Δεν έχουμε καταλάβει τί μας περιμένει” η ατάκα στις παρέες που γεμίζουν τις καφετέριες. Μόνο οι καφετέριες γεμίζουν, αυτές και τα σούπερμαρκετ, τα υπόλοιπα μαγαζιά νεκρά, “δύο βδομάδες τώρα μόνο ένας άνθρωπος μπήκε στο μαγαζί μου”, λέει ένας γνωστός. Παραγγέλνουμε κυπριακό καφέ, “βάλε ρε φίλε μέλι αντί για ζάχαρη” λέει κάποιος, “επιμένουμε κυπριακά” απαντάει άλλος και αυτό είναι το κυρίαρχο μότο. Στο διαδίκτυο δημιουργείται η πρώτη ιστοσελίδα που προμοτάρει τα φτηνά, ανταλάζουμε πληροφορίες, ποιές έριξε τις τιμές του, 6 ευρώ το κοτόπουλο στην τάδε ψησταριά…Ιατρικές μονάδες προσφέρουνε δωρεάν περίθαλψη, στο τάδε σημείο, διαδώστε το κι’αυτό, και τόσα άλλα που μέχρι χθες ούτε ξυστά δεν περνούσαν από την καθημερινότητα μας. Οι διαδρομή έχει αλλάξει, από την Λαική Τράπεζα στην Λαική Αγορά, από τις αυτόματες μηχανές δηλαδή στα αληθινά πρόσωπα. “Πάρε κοπέλα μου ντομάτες νάχεις” μου λέει μια γιαγιά “είχαμε καρκίνο και μας δίνανε παυσίπονα” λέει μετά. Και είμαστε ακόμα στο τρέιλερ. Το έργο δεν έχει αρχίσει. Έπεται το ξέσπασμα της οργής, ο θυμός σιγοβράζει, ζητά τιμωρία ενόχων. Μόνο που ο εχθρός δεν είναι ξεκάθαρος. Στην αρχή ήταν η Τρόικα, ο Σόιπλε, η Μέρκελ, το ΔΝΤ, το ΕΛΑ…Και ύστερα έγινε το Έλα να δεις, τα εκατομύρια του γαμπρού, ο κρυμμένος πρωην πρόεδρος, τα κρυμμένα πρακτικά, οι eurogrouppies διοικητές, το φυσικό αέριο που μετατράπηκε σε πολιτική κλανιά.

Κατηφορίζω προς την πλατεία Φανερωμένης. Πετυχαίνω στο δρόμο ένα φίλο, κρατάει ένα κουτάβι, το βρήκε αδέσποτο, σκέφτεται να το ονομάσει “λίρα”, λέει. Γελάμε. Κάποιες στιγμές γελάμε. Διαβάζουμε τουίτερ, “Ξέρεις κανείς αν η Τρόικα είναι ανοιχτή τις Πέμπτες που τα υπόλοιπα κομμωτήρια είναι κλειστά;” γράφει κάποιος, γελάμε ξανά. Σαν ένα πρώτο αντίδοτο. Δεν έχουμε άλλο. Τα βράδια ελάχιστοι βγαίνουν, μόνο Σάββατα ή Παρασκευές γεμίζουνε φτηνά μπαράκια και μερικές ταβέρνες. Για μέρες τώρα μαζευόμασταν σε σπίτια, “γαμησέ τα” λέει ένας φίλος “κάποτε μαζευόμασταν για το γιουροβίζιον, τώρα για το γιουρογκρουπ”. Τα γκρούπ πληθαίνουν στο διαδίκτυο, (“Cheaper Cyprus, Wake up Cyprus) και το φέιςμπουκ γίνεται η πιο δυναμική πλατφόρμα δράσης και αντίδρασης. Παλιοί συμμαθητές βρίσκουν ο ένας τον άλλο «μας βλέπω οικιακούς βοηθούς στην Χαβάη» γράφει ένας «μας βλέπω στο μουσείο Ηλιθίων» απαντάει άλλος ρίχνοντας και ένα τσιτάτο από Ντοστογιέφσκι. Σε ένα ρόλλερ κόστερ τα συναισθήματα. Δυσκολοχώνευτή η αβεβαιότητα. Σε ελεύθερη πτώση η αισιοδοξία και λίγο πριν πιάσει πάτο ανεβαίνει «θα το παλέψουμε ρε, μια γειτονιά είμαστε όλο το νησί, μια βόλτα στην θάλασσα, αυτή δεν κουρεύεται και ο ήλιος σύμμαχος, ο μόνος που μας έχει απομείνει». Και ύστερα τα κάτω. Οι πρώτες καταθλίψεις, το γαμώτο της αδικίας, οι γελοίες διαβεβαιώσεις στα δελτία των 8.30 και το «δεν έχουμε καμία σωτηρία κουμπάρε μου». Το σλόγκαν «Σκέψου το. Γινεται» που χρόνια συνόδευε τις διαφημίσεις της Τράπεζας Κύπρου ερμηνεύεται πια σαν τραγική ειρωνία. Όλα ερμηνεύονται αλλιώς. Και μέσα στις ερμηνείες προκύπτουν οι παραδοχές, πως «ναι κάπου χάθηκε το μέτρο». Να ξεκαθαρίσουν, θέλει ο κόσμος, οι καλοί από τους κακούς αλλά το μόνο ξεκαθάρισμα προς το παρών είναι οι καλές από τις κακές τράπεζες. Και οι μόνες σίγουρες καταθέσεις τα δείγματα αλληλεγγύης. «Είμαστε όλοι υποψήφιοι άνεργοι» μου λέει ο Κ, ιδιωτικός υπάλληλος και ακόμα δεν έχει καν πέσει ο πρώτος κύβος του ντόμινο.

Περνώ από το καφενείο του Σ. «Βάλε μια ζιβανία» του λέω, καταφθάνει σε λίγο και η Ρούλα που δουλεύει στο διπλανό μπουρδέλο. «Τί γίνεται Ρούλα;» τη ρωτώ. «Ασε φιλενάδα» απαντά. «Δεν γαμάει κανείς. Μας έχουνε γαμήσει όλους». Κατεβάζουμε την ζιβανία μονορούφι. Ευτυχώς μπήκε η Άνοιξη, λέει ο Σ. Και έχουμε τον ήλιο, το μόνο σύμμαχο που μας έχει απομείνει.

 

φωτό: Στέλιος Καλλινίκου

Back to top