Η μέρα της αποτυχίας

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κλειδωνιά από το φόβο της αποτυχίας μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος συγγραφέας. Και τί μας κλειδώνει αυτός ο φόβος, τον είχα ρωτήσει. Την δυνατότητα να προχωρήσεις, μου είπε, την δυνατότητα να ρισκάρεις, την δυνατότητα να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, να εξερευνήσεις τα όρια, τα δικά σου και του κόσμου. 

images
Back to top

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κλειδωνιά από το φόβο της αποτυχίας μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος συγγραφέας. Και τί μας κλειδώνει αυτός ο φόβος, τον είχα ρωτήσει. Την δυνατότητα να προχωρήσεις, μου είπε, την δυνατότητα να ρισκάρεις, την δυνατότητα να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, να εξερευνήσεις τα όρια, τα δικά σου και του κόσμου. Και το αποτέλεσμα ποιό είναι, ρώτησα μετά. Να περιορίζεσαι σε συγκεκριμένα τετραγωνικά, μου είπε, και κάποια στιγμή να μετανιώνεις που δεν τόλμησες να κάνεις μια βόλτα έξω από αυτά. Κανείς δεν μας μεγαλώνει για νάμαστε ευτυχισμένοι, συμπλήρωσε λίγο πριν τελειώσει η συνάντηση μας. Όλα και όλοι επιδιώκουν να μας μάθουν μόνο πώς νάμαστε επιτυχημένοι. Ο μόνος τρόπος ωστόσο να ευτυχίσει κανείς είναι να μάθει να αποτυχαίνει...Και πως μαθαίνεις να αποτυχαίνεις, απόρησα. Συνειδητοποιώντας πως η αποτυχία δεν είναι συνώνυμο της ήττας, απάντησε, αλλά προυπόθεση της εξέλιξης μας. Μόνο που το συγκριμένο σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε δεν μας επιτρέπει την αποτυχία, αντιθέτως την μετατρέπει σε στιγματισμό και καλλιεργεί το φόβο απέναντι της με αποτέλεσμα να αποφεύγει κανείς να έρθει αντιμέτωπος με τα λάθη του και να ορίσει σαν καινούργια αφετηρία την παραδοχή τους.

Ο φόβος της αποτυχίας λοιπόν...Ίσως τελικά η μεγαλύτερη αποτυχία της κοινωνίας είναι αυτή: Ότι δεν αποδέχεται την αποτυχία. Κάτι το οποίο φαίνεται να έχουν αντιληφθεί οι Φιλανδοί γι’αυτό και απόφασισαν να ορίσουν τις 13 Οκτωμβρίου σαν Μέρα της Αποτυχίας απενοχοποιώντας έτσι τα λάθη. Διαβάζω την είδηση στο διαδικτυο και σκέφτομαι ότι ίσως είναι ό,τι πιο επικοδομητικό μπορεί να κάνει μια κοινωνία αν θέλει να θέσει τις βάσεις της αλλιώς και να απαντήσει στον κλονισμό της σημερινής πραγματικότητας με μια ουσιαστική συνειδητοποίηση. Σκοπός, όπως λένε οι Φιλανδοί, της Μέρας της Αποτυχίας είναι να σπάσουν αυτό το φαύλο κύκλο που πάει ώς εξής: αποτυγχάνεις, δεν αποδέχεσαι την αποτυχία σου, κάποιες φορές την φορτώνεις στους άλλους, ντρέπεσαι να μιλήσεις για τα λάθη σου, δεν βρίσκεις έτσι την σωστή λύση και τελικά αποτυγχάνεις ολοκληρωτικά. Και το τίμημα; Το τίμημα είναι να μην προχωράμε μπροστά, να μην ξεκινά κανείς κάτι καινούργιο και να μην ανοίγονται νέοι δρόμοι. Το τί συμβαίνει την Μέρα της Αποτυχίας είναι ότι μαζεύονται σε σχολεία, εταιρείες, καφετέριες και άλλους δημόσιους χώρους και μιλάνε ανοιχτά για τις ιστορίες αποτυχίας τους, μαθαίνοντας ο ένας από τα λάθη του άλλου. Mε στόχο να σταματήσει κάποια στιγμή να αποτελεί στιγματισμό η αποτυχία, δηλαδή οι άνθρωποι να επιβραβεύονται για το θάρρος τους παρά το τελικό αποτέλσμα. Σε αυτή την ιδανική κοινωνία, λένε οι Φιλανδοί,  περισσότερα όνειρα θα γίνονται πραγματικότητα.

Φτάνει πια στον φασισμό της ατσαλάκωτης επιτυχίας. Μόνο όταν αυτή η φράση γίνει η βάση του συστήματος της παιδείας μας τότε μπορεί κανείς να ελπίζει πως θα απεγκλωβιστεί ο τρόπος σκέψης μας από τον ορισμό της επιτυχίας και θα αρχίσει να ψάχνει τον ορισμό της ζωής. Ή για να το πω διαφορετικά: Try again. Fail again. Fail better όπως είπε κάποτε ο Σάμουελ Μπέκετ.

 

Back to top