Ο μοναδικός χάρτης

Και η τέχνη, την ρώτησα. Καθόμασταν σε ένα πεζούλι, στην αυλή, εκείνη φορούσε γυαλιά ηλίου με κοκαλένιο σκελετό, ο ήλιος χτυπούσε τα μαλλιά της, «η τέχνη τί;», απόρησε και έσπευσα να της εξηγήσω.

 

images
Back to top

Πριν για άλλα μου μιλούσε, μούλεγε πως ανέκαθεν την χαρακτήριζε μια περίεργεια, αυτή την έβγαζε κάθε φορά σε καινούργιες διαδρομές, αυτή την έκανε να συνειδητοποιήσει πως το πιο ενδιαφέρον στην ζωή είναι να αλλάζεις οπτικές γωνίες, γι’αυτά μου μιλούσε λοιπόν. Δεν ξέρω πως έφτασε η κουβέντα μέχρι εκεί, την είχα δηλαδή συναντήσει με αφορμή την έκθεση που η ίδια είχε επιμεληθεί, γι’αυτό βρισκόταν άλλωστε στην Κύπρο, την συνάντησα στο μέσο του στησίματος, κάποιος ηλεκτρολόγος την διέκοπτε με ερωτήσεις για τα φώτα και κάποιος άλλος της υπενθύμιζε τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν την επομένη το πρωί.

Και ύστερα καθίσαμε σε κείνο το πεζούλι, έξω στην αυλή, ο ήλιος χτύπαγε τα μαλλιά μας αλλά καθόλου δεν με ένοιαζε, εκείνο που με ένοιαζε ήταν να μου μιλήσει γι’αυτή την περίεργεια... «Ένας σκηνοθέτης είχε κάποτε πει πως 20 δράμια περιέργειας ισοδυναμούν με 20 σχολεία μαζί», της είπα, κούνησε το κεφάλι της χαμογελώντας, ένδειξη πως συμφωνούσε, «υπάρχουν τόσες πληροφορίες γύρω μας», είπε εκείνη αμέσως μετά, «και τόσο πολύ branding, τόσο πολύ branding”, επανέλαβε. “Όλα γίνονται”, είπε, “για να σκεφτόμαστε μόνο με ένα τρόπο, αυτό τον τρόπο που μας σερβίρουνε, ο ρόλος μου, λοιπόν, σαν επιμελήτριας είναι να είμαι αλλού”. Τί εννοούσε με κείνο το αλλού, πού βρισκόταν εκείνο το αλλού, αυτό ήθελα να μάθω, γιατί απέναντι μου είχα ένα άνθρωπο που έζησε χιλιάδες εμπειρίες, άλλες φανταχτερές, άλλες λιγότερο, περπάτησε μέσα σε ένα κόσμο που φιγουράρει στα περιοδικά, περπάτησε όμως και σε παρόδους… Που ήταν εκείνο το αλλού, λοιπόν, που η ίδια το είχε νιώσει σαν ένα μέρος το οποίο άξιζε τον κόπο να προτείνει.

Τί ψάχνατε, την ρώτησα. “Κάτι να με σπρώξει, κάτι να με ανησυχήσει, κάτι να μιλήσει στο συναίσθημα μου. Αυτό με ενδιαφέρει” απάντησε. Και τί έχει την ικανότητα να μας σπρώξει, να μας ανησυχήσει, να μιλήσει στο συναίσθημα μας, ρώτησα. “Οποιοδήποτε δημιούργημα είναι αποτέλεσμα ψυχής. Νάχεις διαθέσει, δηλαδή χρόνο, νάχεις αφοσιωθεί, νάχεις πιστέψει, νάχεις παθιαστεί, νάχεις ρίξει μέσα κάτι από τον εαυτό σου”

Και η τέχνη, της είπα επανεφέροντας την αρχική μου ερώτηση. Ο ήλιος είχε μαλακώσει, έβγαλε τα γυαλιά ηλίου, τα τοποθέτησε στην άκρη του πεζουλιού και ύστερα μου είπε πως…Πως “η τέχνη πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της γιατί δυστυχώς αποπροσανατόλισε τους καλλιτέχνες από την ουσία της, τους έριξε σε ένα σύστημα το οποίο δεν διαφέρει σε τίποτα με το υπόλοιπο σύστημα το οποίο βλέπουμε να καταρρέει”. “Ίσως οι καλλιτέχνες”, μου είπε, “να οδηγηθούν κάποια στιγμή πίσω στα στούντιο τους, να ακούσουν τί πραγματικά τους λέει η ψυχή τους και να αρχίσουν να το υπερασπίζονται”. Και εννοούσε να το υπερασπίζονται περπατώντας όχι στις μεγάλες λεωφόρους αλλά σε κείνες τις παρόδους όπου η περίεργεια είναι ο μοναδικός χρήσιμος χάρτης.

 

φωτό: Filep Motwary

 

Back to top