Σε ποιά ζωή πιστεύουμε (part two)

Εκείνο που μας έχουν κουρέψει δεν είναι τις καταθέσεις μας αλλά κυρίως την ψυχική μας υγεία. Κι’αν για το πρώτο δεν έχουμε καμία επιλογή για το δεύτερο έχουμε και επιλογή και ευθύνη.

 

images
Back to top

Ακούω διάφορα τις τελευταίες μέρες. Ίσως γιατί βρέθηκα στην θέση του άνεργου και αναπόφευκτα αυτή η θέση λειτουργεί σαν μαγνήτης στις φοβίες και στον πανικό και στις ανασφάλειες που καταβάλουν (δικαιολογημένα) τον κόσμο. Έχω ωστόσο μια πολυτέλεια η οποία μου παρέχει την δυνατότητα να αξιοποιήσω την θέση στην οποία βρίσκομαι για μια πιο ψύχραιμη παρατήρηση του πώς τελικά αντιδρούμε απέναντι στην ανατροπή που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Η πολυτέλεια στην οποία αναφέρομαι είναι ότι δεν έχω οικογένεια και κυρίως παιδιά που να εξαρτούνται από μένα πράγμα που μου δίνει την δυνατότητα της πιο ψύχραιμης αντιμετώπισης τόσο της δικής μου ανατροπής, όσο και αυτής που υπάρχει σε γενικό πλαίσιο. Συμβαίνει ωστόσο και το εξής οξύμορο. Μέχρι τώρα η single πραγματικότητα μου καταχωρείτο από τον κοινωνικό μου περίγυρο σαν μια ατυχής συγκυρία της ζωής μου πράγμα το οποίο πολλές φορές με ανάγκαζε να λογαριάζομαι με όλα εκείνα τα βλέμματα και τις απόψεις που με θεωρούσαν «άτυχη». Και αυτή την στιγμή είναι τα ίδια βλέμματα και οι απόψεις που ξαφνικά με θεωρούν «τυχερή» και προνομιούχα, κάτι το οποίο και πάλι με υποβάλει σε ένα άλλου είδους λογαριασμό...Το πως ωστόσο ορίζει ο καθένας την τύχη και την ατυχία είναι προσωπική του υπόθεση. Και προσωπικά δεν πιστεύω ούτε στην τύχη, ούτε στην ατυχία αλλά στην επίγνωση!

Εχω πλήρη επίγνωση λοιπόν ότι η θέση που βρίσκομαι μου δίνει την δυνατότητα να έχω μια «προνομιούχα» ψυχραιμία. Όπως εχω πλήρη επίγνωση πως αυτή η προνομιούχα ψυχραιμία είναι για να την μοιράζεται όποιος την έχει και να προσπαθεί να την μετατρέψει σε κάτι χρήσιμο για τους υπολοίπους που δικαιολογημένα μπορεί να μην την διαθέτουν. Γιατί δεν είναι μόνο τα μακαρόνια και οι πάνες που πρέπει να μοιραζόμαστε αλλά και οι οπτικές γωνίες και οι σκέψεις που αφορούν στην έννοια της ανατροπής. Εκείνο που μας έχουν κουρέψει αυτή την στιγμή δεν είναι μόνο τους λογαριασμούς μας και τις καταθέσεις μας αλλά κυρίως την ψυχική μας υγεία. Κι’αν για το πρώτο δεν έχουμε καμία επιλογή για το δεύτερο έχουμε όχι μόνο επιλογή αλλά και ευθύνη να βρούμε τους τρόπους να ισορροπήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες μας ώστε να μην επιτρέψουμε το οριστικό κούρεμα της ζωής μας. Υπάρχουν άτομα εκεί έξω αυτή την στιγμή που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης. Και όταν λέω πρόβλημα επιβίωσης εννοώ πρόβλημα στέγης και τροφής. Αυτό ναί, είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα και κανείς από μας δεν πρέπει να περιμένει από κάποιον που αντιμετωπίζει ΑΥΤΟ το πρόβλημα να έχει την ψυχραιμία να βρει τρόπους να ισορροπήσει. Εκεί είναι που χρειάζεται η στήριξη και η βοήθεια των υπολοίπων μας. Από την στιγμή ωστόσο που κάποιος έχει στέγη και τροφή τότε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει δεν είναι αντικειμενικό αλλά υποκειμενικό. Και έχει να κάνει με την αλλαγή στο τρόπο ζωής που μέχρι τώρα ήξερε ή είχε επιλέξει. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα επιβίωσης. Είναι πρόβλημα απαγκίστρωσης από ένα δεδομένο τρόπο ζωής και προσπάθειας εξεύρεσης ενός άλλου τρόπου ζωής, ο οποίος θα πληρεί εκείνα τα οποία είναι σημαντικά για την ψυχική μας ηρεμία.

Και ποιά είναι σημαντικά για την ψυχική μας ηρεμία; Αυτή είναι η ερώτηση που πρέπει να θέσει ο καθένας στον εαυτό του σαν την μόνη αφετηρία για να αντιμετωπίσει την ανατροπή. Αν η απάντηση στο ερώτημα τί μας προσφέρει ψυχική ισορροπία είναι μόνο ό,τι αποτιμάται σε χρήμα τότε προφανώς η ζωή μας ήταν ήδη κουρεμένη (και όχι σε επίπεδο καταθέσεων αλλα ουσίας). Και ίσως για να συνέλθουμε καλό θα ήταν να κάνουμε μια βόλτα από το νοσοκομείο για να θυμηθούμε τί σημαίνει ανατροπή ζωής και όχι ανατροπή τρόπου ζωής. Να δούμε ανθρώπους (παιδιά, νέους κτλ) που μετρούν μόνο κάποιους μήνες ή και μέρες στην ζωή. Όσο κλισέ και να ακούγεται κάτι τέτοιο και όσο μπανάλ είναι ωστόσο η μοναδική πραγματικότητα που έχει την δύναμη να μας συνεφέρει και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η επιλογή είναι στο χέρι μας. Και η επιλογή είναι η εξής: Ή θα συνεχίσουμε να κλαιγόμαστε ή θα αποφασίσουμε να ζήσουμε. Γιατί αυτή την στιγμή δεν ανατρέπεται η ζωή μας. Ανατρέπεται ο τρόπος ζωής μας. Και η μόνη ουσιαστική απάντηση απέναντι και στις Τρόικες και στους ανεπαρκείς πολιτικούς και στα μέτρα και στα κουρέματα και στις κλοπές και στις ανατροπές των δεδομένων μας, δεν είναι να περιμένουμε από όλους αυτούς να μας δώσουν τον τρόπο ζωής μας πίσω αλλά να πάρουμε εμείς οι ίδιοι την ζωή στα χέρια μας. Βάζοντας πείσμα να ζήσουμε. Βάζοντας πείσμα να υπερασπιστούμε όχι την τιμή αλλά την αξία της ζωής. Κι’αν αυτή την στιγμή θεωρείτε πως εγώ έχω την πολυτέλεια αυτής της «ψύχραιμης» αντιμετώπισης τότε οφείλω να σας υπενθυμίζω πως αυτή την «πολυτέλεια» την έχετε και σεις. Γιατί κανένας δεν σας είπε ότι μετράτε μόνο κάποιους μήνες ή μερες σε αυτή την ζωή. Και ΜΟΝΟ αυτή η ανατροπή είναι αμετάκλητη!

φωτο: Σωκράτης Σωκράτους

Back to top