Η επιγραφή στην άκρη του δρόμου έγραφε “Petrera” και οδηγούσε σε ένα ανηφορικό χωματόδρομο. «Ακολούθησε την ταμπελα» μου είχε πει στο τηλέφωνο, αυτό έκανα και σε πολύ λίγο ξεπρόβαλε ένα μικρό σπιτάκι όπου πίσω του βρισκόταν ένα εξίσου μικρό θερμοκήπιο. Ήμασταν λίγο έξω από την Κλήρου, η μέρα ήταν ζεστή, η Σοφία μας υποδέχτηκε με γλυκά που έφερε ο πατέρας της από τις Αραβικές χώρες. «Είναι υπέροχα εδώ» της είπα μόλις καθίσαμε στην αυλή και πραγματικά το εννοούσα. Όπου κι’αν κοιτούσε το μάτι σου ακουμπούσε στην φύση. «Εδώ ζείς πια;» την ρώτησα, ναί εδώ ζεί, σ’αυτό το μικρό σπιτάκι όπου είναι περιτρυγυρισμένο από τις μόνιμες καλλιέργειες που η ίδια καλλιεργεί. Σπούδασε χημεία και καλές τέχνες αλλά η οικονομική κρίση την οδήγησε σε άλλους δρόμους. Κι'αυτό πια το καταχωρεί σαν ένα μεγάλο δώρο. Γιατί έμαθε να έχει την δική της αυτονομία έξω από τους κανόνες του συστήματος. Παρακολούθησε σεμινάρια για τις μόνιμες καλλιέργειες και αποφάσισε να δώσει όλη της την ενέργεια για να αξιοποιήσει την οικογενειακή γη, φυτεύοντας ό,τι της ήταν απαραίτητο για να επιβιώσει. Σήμερα ονειρεύεται να χτίσει μια κοινότητα όπου θα ειναι αυτόνομη, θα ζει στην φύση, θα τρέφεται από τις δικές της καλλιέργειες και θα αποτελεί την απάντηση στο αδιέξοδο αυτού του τρόπου ζωής που μας επιβάλουν σαν την μοναδική μας επιλογή.
σκηνοθεσία: Χριστόφορος Ροδίτης
