Eίναι εξι το απόγευμα. Και είναι μια μέρα μετά την πανσέληνο του Ιούλη.Ταξιδεύω από την Πόλη Χρυσοχούς με το 643. Προορισμός μου ο Παχύαμμος. Εκεί λέω να κατασκηνώσω. Σ’αυτό το μικρό χωριό, όπου σε ένα και μόνο δρόμο χωράει όλη η θάλασσα και o ουρανός μαζί.Εκεί, τα καλοκαίρια, βγάζουνε τα κρεβάτια έξω στις αυλάδες. Και οι άνθρωποι ξεκουράζουνε τα όνειρα και τις αναμνήσεις τους κάτω από τα αγιοκλίματα. Οι κάτοικοι είναι πια λίγοι. Και ξεχασμένοι. Έχουνε όμως, παρέα τους την καλύτερη γειτόνισσα, μου λένε. Κι’αυτή είναι η θάλασσα. Αυτήν τους έμαθε να μην φοβούνται τις τρικυμίες της ζωής. "Άμα το βάλεις κάτω σημαίνει πεθανίσκεις. Πρέπει να αγωνιστείς" λέει ο κ. Ηλίας. Και εδώ, κάποτε αγωνίστηκαν. Με δράκους και πειρατές. Γι’αυτό και μέσα στην παχιά τους άμμο είναι θαμμένες πολλές αλήθειες.
σκηνοθεσία: Χριστόφορος Ροδίτης